برآورد نسبی پتانسیل‌های ژنتیکی خنثی و تنوع سازشی در جمعیت‌های پرورشی کپور نقره‌ای (Hypophthalmichthys molitrix) کشور

در دهه اخیر، مطالعه نشانگرهای خنثی در برابر انواعی که نماینده تنوع سازشی هستند مورد اقبال قرار گرفته است که شاخص­ترین آن‌ها، مجموعه ژن‌های MHC است. در مطالعه حاضر نشانگر MHC به همراه 8 نشانگر ریزماهواره بر روی 138 قطعه کپور نقره­ای در استان­های مختلف کشور شامل گلستان، مازندران، گیلان، خوزستان و نمونه‌های وارداتی از کشور چین، مورد بررسی قرار­ گرفت. میانگین غنای اللی، هتروزیگوسیتی مورد ­انتظار و شاخص شانون به ترتیب برای ریزماهواره­ها 04/5، 682/0 و 32/ 1 و جایگاه MHC 21/4، 674/0 و 23/1 به دست آمد. آنالیز AMOVA در جایگاه­های ریزماهواره و MHC به ترتیب 2 و 3 درصد از واریانس تنوع ژنتیکی را به تفاوت­های بین­جمعیتی اختصاص­داد. با اجرای آزمون وضعیت تعادل در جمعیت­های مورد مطالعه با استفاده از مدل SMM، بروز تنگنای ژنتیکی تایید نشد. با توجه به افزایش معنی­دار هتروزیگوسیتی در هر دو نوع جایگاه در مقایسه با مدل هاردی- وینبرگ و برتری نسبی MHC در ایجاد تمایز بین جمعیت­ها می­توان نقش به‌گزینی تعادلی را به این جایگاه نسبت­داد. جمع­بندی نهایی مبین آن است که تنوع اللی جایگاه­های مذکور در جمعیت­های مورد بررسی طی چندین دوره تکثیر و پرورش حفظ شده­ است. غنای اللی بالاتر جایگاه MHC-DAB در میان نمونه­های چینی در کنار سطح هتروزیگوسیتی و تنوع بالای درون­جمعیتی می­تواند به­عنوان نقطه­قوت این گروه به­شمار­آید.